| | | | | | |
|
طراوت رخت آب سمن تمام ببرد |
|
رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد |
|
|
غلام کیستی، ای خواجهی پریرویان؟ |
|
که دیدن تو دل از خواجه و غلام ببرد |
|
|
همی گذشتی و برمن لبت سلامی کرد |
|
سلامت من مسکین بدان سلام ببرد |
|
|
به هیچ چوب سرمن فرو نیامده بود |
|
غم تو آمد و از دست من زمام ببرد |
|
|
چو آفتاب ترا از کنار بام بدید |
|
پگاه تر علم خویش را ز بام ببرد |
|
|
نسیم صبح ز زلف تو نافهای بگشود |
|
به نام تحفه فرو بست و تا به شام ببرد |
|
|
ز رشک روی تو گل سرخ گشت و کرد عرق |
|
چو رنگ روی ترا باد صبح نام ببرد |
|
|
امام شهر چو محراب ابروی تو بدید |
|
سجودکرد، که هوش از سر امام ببرد |
|
|
حکایت من و زلف تو کی تمام شود؟ |
|
که هر چه داشتم از دین و دل تمام ببرد |
|
|
به عام و خاص بگفت اوحدی حدیث رخت |
|
به صورتی که دل خاص و عقل عام ببرد |
|