اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم

by اوحدی مراغه‌ای

	عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم			از ناله و زاری نتوان کرد خموشم
	من عاشق آن گوشه‌ی چشمم، به رفیقان			پیغام بده تا: ننشینند به گوشم
	ساقی، بده آن جام و ز من جامه برافگن			تا خرقه دگر بر سر زنار نپوشم
	بادم مده، ای یار، چنان ورنه بیفتم			آتش منه، ای دوست چنین ور نه بجوشم
	چون بوی تو مستم نکند در همه عالم			هر می که به دست آرم و هر باده که نوشم
	بر پای غلامان تو گر روی نمالد			این سر، نگذارم که بود بر سر دوشم
	با دست حدیث دگران پیش دل من			تا باد حدیث تو رسانید به گوشم
	بر فرق من ار تیغ نهد دست تو صد بار			یک موی ز فرقت به جهانی نفروشم
	ای اوحدی، از بی‌ادبیها که ببینی			فردا خبرم گوی، که امشب نه به هوشم