| | | | | | |
|
عمر که بیاو گذشت، ذوق ندیدیم ازو |
|
دل بر شادی نخورد، تا ببریدیم ازو |
|
|
دست تمنای ما شاخ امیدی نشاند |
|
لیک به هنگام کار میوه نچیدیم ازو |
|
|
چند جفا گفت و زو دل نگرفتیم باز |
|
چند ستم کرد و رو در نکشیدیم ازو |
|
|
گر چه ستمگار بود خاطر ازو برنگشت |
|
ور چه جفا پیشه داشت ما نرمیدیم ازو |
|
|
از پی چندین طلب دل چو ز باغ رخش |
|
سیب گزیدن نیافت، دست گزیدیم ازو |
|
|
زو دل ما بعد ازین عشوه نخواهد خرید |
|
کاتش ما برفروخت هر چه خریدم ازو |
|
|
گر زتو پرسند: کیست عاشق دیوانه؟ گو |
|
ما، که نشان وفا میطلبیدیم ازو |
|
|
باز شنیدیم: کو آتش ما میکشد |
|
رو، که بجز باد نیست هر چه شنیدیم ازو |
|
|
بر سر خوان لبش، پیش حسودان ما |
|
آن همه حلوا چه سود؟ چون نچشیدیم ازو |
|
|
چون به در دل رسی،رنگ رخ اوحدی |
|
خود بتو گوید که: ما در چه رسیدیم ازو؟ |
|