| | | | | | |
|
ما را چو توانی که ز خود دور فرستی |
|
این نیز توانی که بما نور فرستی |
|
|
در وعدهی فردای تو این صبر که کردیم |
|
ما را تو مبادا که بر حور فرستی |
|
|
بیمنت موسی سخنی چند ز دیدار |
|
بنویس در آن لوح که از طور فرستی |
|
|
هر نامه که از پیش تو آمد همه شد فاش |
|
زیرا که تو با آن دف و طنبور فرستی |
|
|
چون من نه به خود باشم و خاطر نه به سامان |
|
رسوا شود آن نیز که مستور فرستی |
|
|
سر جمله به تفصیل ندانی که بگویم |
|
پیش من ار اوراد چو دستور فرستی |
|
|
غیر از سخن وصل تو باید که نگوید |
|
قاصد که به پیش من مهجور فرستی |
|
|
با روی تو کو فرصت گفتار؟ مگر خود |
|
پیغام و نشان خود از آن سور فرستی |
|
|
زین گلخن و ویرانه برنجیم، نسیمی |
|
وقتست کزان گلشن معمور فرستی |
|
|
رنجور تو شد اوحدی، ای ماه چه باشد؟ |
|
گر شربت آن وصل به رنجور فرستی |
|