| | | | | | |
|
مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم |
|
نه با او دیگری مشغول و من با او سخن گویم |
|
|
سر بیدوست بر زانو چه گویی؟ فرصتی باید |
|
که او بنشیند و من سر بر آن زانو سخن گویم |
|
|
مرا گویند: دردش را بجوی از دوستان دارو |
|
نه با دردش چنان شادم که از دارو سخن گویم |
|
|
چو بوی نافه گردد فاش بوی مشک شعر من |
|
چو من در شیوهی آن چشم بیآهو سخن گویم |
|
|
بی رغو میتوان رفتن ز دست او، ولی ترسم |
|
وفای او بنگذارد که در یرغو سخن گویم |
|
|
همیشه حاجت ابرو چو سر در گوش او دارد |
|
به گوش او رسد حالم، چو با ابرو سخن گویم |
|
|
دل من چون ز موی او پریشانست و آشفته |
|
به وصف موی او باید که همچون مو سخن گویم |
|
|
گرم چون اوحدی روزی سر زلفش به دست افتد |
|
چو چین زلف تا برتاش تو بر تو سخن گویم |
|
|
به قول زشت بد گویان نگردد گفتهی من بد |
|
جهان نیکو همی داند که: من نیکو سخن گویم |
|