اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/منم غریب دیار تو، ای غریب‌نواز

by اوحدی مراغه‌ای

	منم غریب دیار تو، ای غریب‌نواز			دمی به حال غریب دیار خود پرداز
	بهر کمند که خواهی بگیر و بازم بند			به شرط آنکه ز کارم نظر نگیری باز
	گرم چو خاک زمین خوار می‌کنی سهلست			چو خاک می‌کن و بر خاک سایه می‌انداز
	درون سینه دلم چون کبوتران بتپد			چه آتشست که در جان من نهادی باز؟
	هوای قد بلند تو می‌کند دل من			تو دست کوته من بین و آرزوی دراز!
	بر آستین خیالت همی دهم بوسه			بر آستان وصالت مرا چو نیست جواز
	هزار دیده به روی تو ناظرند و تو خود			نظر به روی کسی بر نمی‌کنی از ناز
	اگر بسوزدت، ای دل، ز درد ناله مکن			دم از محبت او می‌زنی، بسوز و بساز
	حدیث درد من، ای مدعی، نه امروزست			که اوحدی ز ازل بود رند و شاهد باز