| | | | | | |
|
من که باشم؟ که به من نامه فرستند و سلام |
|
گو: به دشنام ز من یاد کن از لب، که تمام |
|
|
از کجا میرسد این نامه فرو بسته به مهر؟ |
|
کز نسیمش نفس مشک بر آید به مشام |
|
|
نامهی دوست همی خوانم و در تشویشم |
|
که جوابش چه نویسم من آشفته پیام؟ |
|
|
مینویسم سخن مهر و قلم میگوید: |
|
عجب ار نامه نسوزد! که بسوزست کلام |
|
|
بنوشتم غرض، اما ننمودم بکسی |
|
قصهی خاص نشاید که نمایند به عام |
|
|
دلبرا، میکنم از دور سلامت، گرچه |
|
دشمنانم نگذارند که: آیم به سلام |
|
|
به نصیحت گر خود گوش نکردم، زانست |
|
دلم امروز چنین سوخته و کارم خام |
|
|
پادشاهی، تو به درویش کجا دل بنهی؟ |
|
این قدر بس که نظر باز نگیری ز غلام |
|
|
اوحدی، با تو گر ایام به کینست مترس |
|
جهد آن کن که به مهری گذرانی ایام |
|