| | | | | | |
|
نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم |
|
طویلهی گهر اندر کنار خویش کنم |
|
|
مرا ز خاک درش شرمسار باید بود |
|
اگر نظر به تن خاکسار خویش کنم |
|
|
حساب من چه کند یار؟ آن چنان بهتر |
|
که او شمار خود و من شمار خویش کنم |
|
|
رقیب اگر چه بر آن در ملازمست ولی |
|
سگ استخوان خورد و من شکار خویش کنم |
|
|
چو نیست جای ملامت، بهل، که مدعیان |
|
فغان کنند و من آهسته کار خویش کنم |
|
|
گرم نهی چو کله تیغ تیز بر تارک |
|
گمان مبر تو که: من ترک یار خویش کنم |
|
|
مرا ز دوست خویش اعتماد آنم نیست |
|
که پنجه با سر و دست نگار خویش کنم |
|
|
چو اوحدی سخن از لعل آن صنم راند |
|
هزار دامن گوهر نثار خویش کنم |
|