| | | | | | |
|
نقشی ز صورت خود هر جا پدید کردی |
|
پس عشق دیدن آن در ما پدید کردی |
|
|
تا هر کسی نداند سر پرستش تو |
|
وامق بیافریدی، عذرا پدید کردی |
|
|
خورشید را بدادی نوری ز طلعت خود |
|
وز بهر خدمت او جوزا پدید کردی |
|
|
تا قطره را نباشد از گم شدن هراسی |
|
بر راه باز گشتن دریا پدید کردی |
|
|
میخواستی که از ما بر ما بهانه گیری |
|
ورنه چرا ز آدم حوا پدید کردی؟ |
|
|
نوری که شمع گردون از عکس اوست روشن |
|
در نقطهی دل ما چون ناپدید کردی |
|
|
تا دولت وصالت بیوعدهای نباشد |
|
امروز عاشقان را فردا پدید کردی |
|
|
زان ساغر نهانی بر بادهای که دانی |
|
چون گرم گشت منزل غوغا پدید کردی |
|
|
از جستن نهانت چون اوحدی زبون شد |
|
در عین بینشانی خود را پدید کردی |
|