| | | | | | |
|
نمیبینم بت خود را، نمیدانم کجا باشد؟ |
|
دلم آرام چون گیرد؟ که جان از وی جدا باشد |
|
|
کسی حال دل مجروح من داندکه: همچون من |
|
به سودایی گرفتار و به دردی مبتلا باشد |
|
|
من اندر مذهب عشقش بزرگین طاعت آن دانم |
|
که سر بر آستان او و دستم بر دعا باشد |
|
|
چو روی او نمیبینم نباشد دیده را سودی |
|
وگر خود خاک کوی او سراسر توتیا باشد |
|
|
به گرد دانهی خالش کسی گردد که روز و شب |
|
در آب دیده سرگردان بسان آسیا باشد |
|
|
نگارا، از وصال خویش ما را شادمان گردان |
|
اگر چه منصب وصل تو بیش از حدما باشد |
|
|
مراد اوحدی یکشب ز وصل خود روا گردان |
|
وزان پس گر دل او را برنجانی روا باشد |
|