اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/نه بیگانه‌ای، ای بت خانگی
| نه بیگانه‌ای، ای بت خانگی | مکن با من خسته بیگانگی | |||||
| تو گر پایمردی نکردی به لطف | چه سود این دلیری و مردانگی؟ | |||||
| پری‌زاده‌ای چون تو پیش نظر | نباشد ز من طرفه دیوانگی | |||||
| چراغیست روی تو، ای ماهرخ | که شمعش نیرزد به پروانگی | |||||
| بگیری بسی دل زلف چو دام | گر آن خال مشکین کند دانگی | |||||
| ز مهر سر زلفت، ای سنگدل | هوس می‌کند سنگ را شانگی | |||||
| به تمکین مکوش، اوحدی، در غمش | که عاشق نکوشد به فرزانگی | |||||