| | | | | | |
|
نگشتی روز من تیره، ندانستی کسی رازم |
|
اگر دردت رها کردی که من درمان خود سازم |
|
|
مکن جور، ای بت سرکش، مزن در جان من آتش |
|
که گر سنگم به تنگ آیم و گر پولاد بگدازم |
|
|
تنم خستی و دل بستی و اندر بند جان هستی |
|
کنون با غیر بنشستی و من سر نیز در بازم |
|
|
نخستم دانه میدادی که: در دام آوری ناگه |
|
به سنگم میزنی اکنون که ممکن نیست پروازم |
|
|
به خاک من ترا روزی پس از مرگ ار گداز افتد |
|
به عذر خاک پای تو کفن بر گردن اندازم |
|
|
به صد چستی دلم جستی که: بازش خسته گردانی |
|
گرم زین گونه دل جویی، نبینی بعد ازین بازم |
|
|
به عیب حال من چندین، تو ای زاهد، چه میکوشی؟ |
|
ترا زهدست، میورزی، مرا عشقست، میبازم |
|
|
تنم را گر بپردازی ز جان در عشق او چندی |
|
بپردازم تن از جان و دل از مهرش نپردازم |
|
|
مرا پرسی که: در گیتی چه بازی؟ نیک دانی تو |
|
شکار دلبران گیرم، چو پرسیدی من این بازم |
|
|
به راه اوحدی انداز، اگر خار جفا داری |
|
مرا گل چهرهای باید، که مرغ بلبل آوازم |
|