| | | | | | |
|
هر نفسی عشق او بیدل و دینم کند |
|
آتش سودای او خاک زمینم کند |
|
|
نور بپاشد ز روی، باز بپوشد به موی |
|
بیدل از آن میشوم، عاشق ازینم کند |
|
|
تا بگشایم به دم، بند طلسم قدم |
|
نام بزرگین خود نقش نگینم کند |
|
|
گر بگزیند مرا از پی کشتن بود |
|
زان نشود شادمان دل که گزینم کند |
|
|
گر بگشایم ز لب مهر خموشی دمی |
|
روی چو مهرش سبک میل به کینم کند |
|
|
رخ چو به کار آورم، طاق دو ابروی او |
|
با غم و با درد خود جفت و قرینم کند |
|
|
هر غم و رنجی که هست بر دل من مینهد |
|
این همه دانی که چه؟ تا همه بینم کند |
|
|
هم شب اول که دل طرهی او دید ، گفت: |
|
زلف کمند افگنش قصد کمینم کند |
|
|
چون به کمان غمش دست کشیدن برم |
|
آخر کار، اوحدی، در پی اینم کند |
|