| | | | | | |
|
هر که مشغول تو گشت از دگران باز آید |
|
وانکه در پای تو افتاد سرافراز آید |
|
|
هر کبوتر که ز دام سر زلفت بجهد |
|
به سر دانهی خال تو سبک باز آید |
|
|
وقت جان دادن اگر بر رخت افتد نظرم |
|
چشم من تا به لب گور نظر باز آید |
|
|
ور سگ کوی تو در گور من آواز دهد |
|
استخوانم ز نشاط تو به آواز آید |
|
|
مفلسی را که خیال تو در افتد به دماغ |
|
گر صدش غم بود اندر طرب و ناز آید |
|
|
آنکه با واقعهی عشق تو پرداخت چو من |
|
چه عجب! اگر به سخن واقعه پرداز آید |
|
|
خود گرفتم ز غم خویش بسوزی تو مرا |
|
چون من امروز که داری که سخن ساز آید؟ |
|
|
قصهی اوحدی از راه سپاهان بشنو |
|
همچو آوازهی سعدی که ز شیراز آید |
|