| | | | | | |
|
هزار قطرهی خونم ز چشم تر بچکد |
|
ز شرم چون عرق از روی آن پسر بچکد |
|
|
سرشک چیست؟ که در پای او شدن حیفست |
|
سواد مردمک دیده کز بصر بچکد |
|
|
خیال اوست درین آب چشم و میترسم |
|
که وقت گریه مبادا به یک دگر بچکد! |
|
|
مرا که سینه کبابست و دل بر آتش او |
|
عجب نباشد اگر خونم از جگر بچکد |
|
|
یقین که خانهی چشمم شود خراب شبی |
|
اگر بدین صفت از شام تا سحر بچکد |
|
|
حلال میکنم، ار خون می بریزد خصم |
|
به شرط آنکه بر آن آستان و در بچکد |
|
|
به صورت آب حیاتی، که مرده زنده کند |
|
ز گوشهی لب شیرین او مگر بچکد |
|
|
گر از لبش بچشی شربتی، نگه نکنی |
|
به شربت عرق بید کز شکر بچکد |
|
|
به بوی آنکه گلی چون رخش به دست آرد |
|
چه خون که از دل گرم گلاب گر بچکد؟ |
|
|
برابر رخش ار شمع را برافروزد |
|
ز شرم عارضش از پای تا به سر بچکد |
|
|
قباش بر تن نازک چو بید میلرزد |
|
ز بیم لعل لب آن پری گهر بچکد |
|
|
حدیث خوبی این دلبران آتشروی |
|
مرا رواست، که آتش ز شعر تر بچکد |
|