اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/پسته‌ی آن ماه مروارید گوش
| پسته‌ی آن ماه مروارید گوش | چون بخندد بشکند بازار نوش | |||||
| صورت او مایه‌ی لطفست و ناز | پیکر او سایه‌ی عقلست و هوش | |||||
| نرگس جادو فریبش سحر پاش | سنبل هاروت بندش لاله پوش | |||||
| چون مگس برسر نهد هر لحظه دست | از لب چون لعل او شکر فروش | |||||
| در غم او باز دیگ سینه را | آتشی کردم، که ننشیند ز جوش | |||||
| خاطر ما کی خراشیدی چنین؟ | گر به گوش او رسیدی این خروش | |||||
| دوش آب دیده از سر می‌گذشت | در غم آن زلفهای تا به دوش | |||||
| اوحدی، تا کی کشی بار غمش؟ | از کشش چون نیست سودی، پس مکوش | |||||
| گر به قولت گوش میدارد، بنال | ور سخن در وی نمی‌گیرد، خموش | |||||