| | | | | | |
|
چشمم کنار دجله شد، جز یاد بغدادم مکن |
|
چون این هوس دارد دلم، از دیگری یادم مکن |
|
|
بر جان شیرینم ببخش، ای خسرو خوبان چین |
|
آشفته بر کوه و کمر مانند فرهادم مکن |
|
|
در جوشم از سودای تو،آبی بزن بر آتشم |
|
خاموشم از غوغای تو، چون خاک بر بادم مکن |
|
|
در سینهی من مینهد مهر تو بنیاد، ای پری |
|
از کینه بنیادم مکن، بر سینه بیدادم مکن |
|
|
افتادن اندر بند تو بهتر ز آزادی مرا |
|
چندان که من باشم، بتا، زین بند آزادم مکن |
|
|
گر سست گیرم عهد تو، از هجر خود داغم بنه |
|
ور سخت گویم با غمت، از وصل خود شادم مکن |
|
|
بازم زبان اوحدی، هر چند پندی میدهد |
|
گر گوش دارم سوی او، گوشی به فریادم مکن |
|