اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند

by اوحدی مراغه‌ای

	چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند			آه و اشک من سر اندر کوه و هامون می‌نهند
	از لب چون خون و آن روی چو آتش هر دمی			این دل شوریده را در آتش و خون می‌نهند
	دور بینانی که دیدند آب خیز چشم من			دامنم را چون کنار آب جیحون می‌نهند
	ساقیان مجلس عشق از برای قتل ما			در لب خود نوش و اندر باده افیون می‌نهند
	در دل ما جای دارند این شگرفان روز و شب			گر چه ما را از میان کار بیرون می‌نهند
	مدعی گفت: اوحدی باز آمدست از عشق او			زیر دیگ عشق او خود آتش اکنون می‌نهند
	قصه‌ی دلسوز ما قومی که دیدند، ای عجب!			بر دل ما تهمت آسودگی چون می‌نهند؟