| | | | | | |
|
چون ز بغداد و لب دجله دلم یاد کند |
|
دامنم را چو لب دجلهی بغداد کند |
|
|
هیچ کس نیست که از یار سفر کردهی من |
|
برساند خبری خیر و دلم شاد کند |
|
|
هرگز از یاد من خسته فراموش نشد |
|
آنکه هرگز نتواند که مرا یاد کند |
|
|
هجر داغیست که گر بر جگر کوه نهند |
|
سنگ بر سینه زنان آید و فریاد کند |
|
|
خانهی عمر مرا عشق ز بنیاد بکند |
|
عشق باشد که چنین کار به بنیاد کند |
|
|
آنکه خون دل من ریخت ز بیداد و برفت |
|
کاش باز آید و خون ریزد و بیداد کند |
|
|
چه غم از شاه و چه اندیشه ز خسرو باشد؟ |
|
گر به شیرین رسد آن ناله که فرهاد کند |
|
|
باد بر گلبن این باغ گلی را نگذاشت |
|
کز نسیمش دلم از بند غم آزاد کند |
|
|
اوحدی چون که از آن خرمن گل دورافتاد |
|
خرمن عمر، ضروریست، که بر باد کند |
|