| | | | | | |
|
کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده |
|
بوسهای، ار آشکار نیست، نهانم بده |
|
|
خانه جدا میکنی،طاقت اینم ببخش |
|
بوسه بها میکنی، مکنت آنم بده |
|
|
چون نتواند کسی چارهی بهبود من |
|
من به جز از خویشتن هیچ ندانم، بده |
|
|
دل به تمنای تو بر در امید زد |
|
یا چو سگم جای ساز،یا بسگانم بده |
|
|
دانش و دین مرا میکنی ارزان بها |
|
این همه ارزان ترا،وصل گرانم بده |
|
|
باغ ترا باغبان بودم و آفت رسید |
|
دخل زیان کردهام، خرج زیانم بده |
|
|
در پی جان منی، اینهمه تعجیل چیست؟ |
|
بندهی بد نیستم، خواجه، امانم بده |
|
|
چون ز در قرب تو گشت شبانی عزیز |
|
یوسف گرگم مساز، قرب شبانم بده |
|
|
از سر گردن کشی دوش ز دم بر فلک |
|
دوش چه میدادهای؟ باز همانم بده |
|
|
آن دل و جانی که بود، هر دو چو دادم به تو |
|
ای دو جهان زان تو، هر دو جهانم بده |
|
|
گر چه برفتم بسی، از تو نشان کس نداد |
|
من به تو ره چون برم؟ هم تو نشانم بده |
|
|
اوحدی ار شد زبون وقت ثنای تو، من |
|
مرد زبون نیستم، مزد زبانم بده |
|