اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/کاکل آن پسر ز پیشانی

  کاکل آن پسر ز پیشانی کرد ما را بدین پریشانی  
  حاصل ما ز زلف و عارض اوست اشک چون خون و چشم چون خانی  
  شب اول چو روز دانستم که کشد کار ما به ویرانی  
  ای به رخسار آفتاب دوم وی به دیدار یوسف ثانی  
  در کمند توییم و می‌بینی مستمند توییم و می‌دانی  
  عهد بستیم و نیستی راضی دل بدادیم و هم پشیمانی  
  گر نیاییم یاد ما نکنی ور بیاییم رخ بگردانی  
  دل به دست تو بود، بشکستی تن به حکم تو گشت و تو دانی  
  حالم از قاصدان نمی‌شنوی نامم از نامه بر نمی‌خوانی  
  اوحدی را ز درد درمان کن که بنالد ز درد و درمانی