| | | | | | |
| |
کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد |
|
چو روز کوچ او باشد به پیش آهنگ در بندد |
|
| |
گر او در پنج فرسنگی کند منزل چنان سازم |
|
کز آب چشم خود سیلی به ده فرسنگ دربندد |
|
| |
دلم آونگ آن زلفست و جان خسته می‌خواهد |
|
که: خود را نیز هم روزی بدان آونگ در بندد |
|
| |
همین بس خون بهای من که: روز کشتنم دستش |
|
نگار ساعد خود را به خونم رنگ در بندد |
|
| |
رخش ماه دو هفته است و دل ریشم ز بهر او |
|
سر هر هفته‌ای خود را به هفت اورنگ در بندد |
|
| |
ز سحر چشم مست آن پری ایمن کجا باشم؟ |
|
که خواب دیده‌ی مردم به صد نیرنگ در بندد |
|
| |
اگر بالای او بامن کنار صلح بگشاید |
|
چو لعل او خبر یابد میان جنگ در بندد |
|
| |
وگر پیش لب لعلش حدیث بوسه‌ای گویم |
|
سر زلفش برآشوبد، دهان تنگ دربندد |
|
| |
به دست خویش بگشودم بلای بسته را، آری |
|
چنین باشد که بر شخصی دل فرهنگ دربندد |
|
| |
گر او را صد گنه باشد، چو بر یادش دهم حالی |
|
ز چستی هر گناهی را به عذر لنگ دربندد |
|
| |
ز چنگ زلفش ار ناگه فغانی برکشم چون دف |
|
به چین زلف دام او مرا چون چنگ دربندد |
|
| |
ز سنگ آستانش چون لبم بوسیدنی خواهد |
|
رقیب او ز بی‌سنگی برویم سنگ دربندد |
|
| |
بسان اوحدی بر خود در بیداد بگشاید |
|
کسی کو دل بر وی یار شوخ شنگ در بندد |
|
