| | | | | | |
|
کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟ |
|
به نام من ز لبت بوسهای سال کند؟ |
|
|
دلم قرین غم و درد و رنج و غصه شود |
|
چو یاد آن لب و رخسار و زلف و خال کند |
|
|
نه محرمی که لبم نامهی بلا خواند |
|
نه همدمی که دلم قصهی وصال کند |
|
|
نیامدست مرا در خیال جز رخ تو |
|
اگر چه نرگس مستت جزین خیال کند |
|
|
مرا دلیست سراسیمه در ارادت تو |
|
که از سماع حدیث تو وجد و حال کند |
|
|
به گرد روی چو ماهت ز زلف میبینم |
|
شبی دراز، که روز مرا چو سال کند |
|
|
اگر چه بار غم خود تو سهل پنداری |
|
نه همدلیش بیاید که احتمال کند؟ |
|
|
ز سیم اشک مرا دامنیست مالامال |
|
ولی رخ تو کجا التفات مال کند؟ |
|
|
به دیدنی ز تو راضی شدیم و غمزهی تو |
|
امید نیست که آن نیز را حلال کند |
|
|
ز بار هجر تو گشت اوحدی شکسته، مگر |
|
دوای خویش به دیدار آن جمال کند |
|