اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد
| کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد | چگونه راز دل خود ز چشم خلق بپوشد؟ | |||||
| دلی که این همه آتش درو زنند بنالد | تنی که این همه گرمی درو کنند بخوشد | |||||
| حدیث ماه رخش آن چنان که هست نگویم | مرا مجال نماند، ز مشتری، که بجوشد | |||||
| به کوشش از متصور شود وصال رخ تو | به دوستی، که پشیمان شود کسی که نکوشد | |||||
| ستمگرا، ز غمت گر دلم خروش برآرد | عجب مدار، که سنگ از چنین غمی بخروشد | |||||
| ترا به دل ز که جویم؟ گرت به ترک بگویم | بدان درم چه ستاند؟ کسی که جان بفروشد | |||||
| مرا نصیحت بسیار می‌کنند، ولیکن | چه سود پند رفیقان؟ چو اوحدی ننیوشد | |||||