اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/گر تو سری میکشی تا نکنی آشتی
| گر تو سری میکشی تا نکنی آشتی | ما ز تو سرکش‌تریم،پس تو چه پنداشتی؟ | |||||
| ما دل صد آشنا بهر تو بگذاشتیم | ای که ز بیگانگی هیچ بنگذاشتی | |||||
| با تو چه سودی نداشت صلح، به جنگ آمدیم | کار چو مشکل شود جنگ به از آشتی | |||||
| شاخ ستم کشته‌ای، بار جفایی بچین | هم تو توانی درود تخم که خود کاشتی | |||||
| دوش فرستاده‌ای: کز تو ندارم خبر | خود بنگویی که: تو از که خبر داشتی؟ | |||||
| با دگران مر ترا هر چه میسر نشد | از غم و رنج و جفا بر دلم انباشتی | |||||
| شغل تو گر خواجگیست، در پی آن روز، که هست | کار من و اوحدی رندی و ناداشتی | |||||