| | | | | | |
|
گر دهد یارت امان ایمن مشو |
|
ور ببخشاید، به جان ایمن مشو |
|
|
آن زمان کت گوید: ای من جمله تو |
|
جمله مکرست، آن زمان ایمن مشو |
|
|
روی او را گر ببینی آشکار |
|
باز خواهد شد نهان، ایمن مشو |
|
|
گر کنارت، گوید: از زر پر کنم |
|
تا نبندی در میان، ایمن مشو |
|
|
وقت بیگاهست، ها! گامی بپوی |
|
دزد همراهست، هان! ایمن مشو |
|
|
گر شوی ایمن ز خوف دزد، نیز |
|
از خلاف کاروان ایمن مشو |
|
|
ور نماز و روزه گمراهت کند |
|
از غرور این و آن ایمن مشو |
|
|
چون نهد دیوانهای دانات نام |
|
عاقلی؟ خود را بدان، ایمن مشو |
|
|
از کرامات ار بپری در هوا |
|
از هوا و از هوان ایمن مشو |
|
|
ای که اندر بینشانی میروی |
|
از حریف بینشان ایمن مشو |
|
|
اوحدی،چون سرش آمد بر زبان |
|
سر نگه دار، از زبان ایمن مشو |
|