| | | | | | |
| |
گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم |
|
ور حال دل نمایی، دل در برت بسوزم |
|
| |
من شمع گشتم و تو پروانه، تا به زاری |
|
در پای من بمیری، من در برت بسوزم |
|
| |
چون ز آتشت بسوزم دیگر بشارت آرم |
|
تا بنگرم که هستی، زان بهترت بسوزم |
|
| |
خاکسترت کنم من روزی در آتش خود |
|
وز دستم ار بنالی خاکسترت بسوزم |
|
| |
چون عودت ار بسازم، ایمن مشو، که من گر |
|
در پرده‌ات بسازم، در دیگرت بسوزم |
|
| |
تا غرق عشق گردی در بحر بی‌نشانی |
|
هم بادبان ببرم، هم لنگرت بسوزم |
|
| |
وقتی که نام خود را ممن کنی ز طاعت |
|
ممن کنی، ولیکن چون کافرت بسوزم |
|
| |
زان رنگ و بوی چندین چون گل مخند، کین جا |
|
گر زانکه عود خامی بر مجمرت بسوزم |
|
| |
گفتی: خلاص یابد، هر زر که خالص آید |
|
من در خلاص غیرت سیم و زرت بسوزم |
|
| |
هان! تا چو اوحدی تو بر هر دری نگردی |
|
ورنه چو خاک کوچه بر هر درت بسوزم |
|
