| | | | | | |
| |
گر چه دورم، نه صبورم ز تو، ای بدر منیر |
|
دور بادا! که کند صبر ز یاد تو ضمیر |
|
| |
دلم آخر ز تو چون صبر تواند؟ کاول |
|
گلم از خاک سر کوی تو کردند خمیر |
|
| |
چشم ازان غمزه و رخسار بنتوانم دوخت |
|
اگرم غمزه و چشم تو بدوزند به تیر |
|
| |
سر فدا کردم و جان می‌دهم و دل برتست |
|
جگرم نیز مکن خون، که نکردم تقصیر |
|
| |
نکنم قصه‌ی زلفت،که حدیثیست دراز |
|
نبرم نام فراقت، که گناهیست کبیر |
|
| |
بارها پیش تو این نامه فرستادم، لیک |
|
دیرها شد که جواب تو نیاور بشیر |
|
| |
چون رسد نامه‌ی وصل تو به من؟ چونکه ز کبر |
|
نام من خود ننویسی و نگویی به دبیر |
|
| |
گوش بر ناله‌ی من دار و ببین حال دلم |
|
تا ننالم به خدایی ،که سمیعست و بصیر |
|
| |
ناگزیرست که با خولی تو درسازد دل |
|
که ندارد نظر از دیدن روی تو گریز |
|
| |
فاش کرد اوحدی این واقعه بر پیر و جوان |
|
که: تو معشوق جوانی و منت عاشق پیر |
|
