| | | | | | |
|
گر یار شوی با من، در عهد تو یار آیم |
|
ور زانکه نگه داری، روزیت به کار آیم |
|
|
ای پردهی عار خود و ندر دم مار خود |
|
تا غرهی خود باشی، مشنو که به کار آیم |
|
|
من دولت بیدارم، کز بهر سحر خیزان |
|
در ظلمت شب پویم، با نور نهار آیم |
|
|
روزم نتوان دیدن، زیرا که به گردیدن |
|
با چتر و علم باشم؛ با گرد و غبار آیم |
|
|
سلطان جمالم من، فرخنده هلالم من |
|
آگاه به بالم من، ناگاه به بار آیم |
|
|
گر جامه دراندازی وز جسم برون تازی |
|
در جسم تو جان گردم، در پود تو تار آیم |
|
|
در منظر خوبان تو آن روز تماشا کن |
|
کز منظرهی ایشان بر برج حصار آیم |
|
|
سر جملهی اعدادم، نه زایم و نه زادم |
|
هر جا که کنی یادم، در صدر شمار آیم |
|
|
گه نام و لقب جویم، تا در بن چاه افتم |
|
گه کنیت خود گویم، تا بر سر دار آیم |
|
|
رازم بندانی تو، ضبطم نتوانی تو |
|
روزیم یکی بینی، یک روز هزار آیم |
|
|
نی چونم و نی چندم، هم زهرم و هم قندم |
|
گاه از لب گل خندم، گه بر سر خار آیم |
|
|
گاه از پی یک رنگی، با مطرب و با چنگی |
|
اسلام بر افگنده، در شهر تتار آیم |
|
|
اینست قرار من: کز غیر نماند کس |
|
چون غیر فنا گردد، آنگه به قرار آیم |
|
|
با جمله درین آبم، خفتند و نه در خوابم |
|
تا غرقه شوند اینها، پس من به کنار آیم |
|
|
ز آهاد بپرهیزم، در اوحدی آویزم |
|
خود مشغله انگیزم، خود مشعلهدار آیم |
|