| | | | | | |
|
گل بین، گرفته گلشن ازو آب و رونقی |
|
بستان نگر،ز گل شده همچون خورنقی |
|
|
وز کارگاه صنع به بستان کشیدهاند |
|
هر جا که بود زرد و بنفشی و ازرقی |
|
|
گلبن چو قلعهایست پر از تیغ و از سپر |
|
پیرامنش ز آب روان بسته خندقی |
|
|
آن ناشکفته غنچهی نسرین و شاخ او |
|
گویی مگر ز دانهی للست جوسقی؟ |
|
|
آراسته بساط چمن را بهشت وار |
|
از هر طرف بسندس و خضر و ستبرقی |
|
|
کردند بهر بزم چمن ساقیان ابر |
|
در جامهای لاله ز هر گوشه راوقی |
|
|
بر روی گل طراوت شبنم نگاه کن |
|
همچون به زر سرخ بر اندوده زیبقی |
|
|
بلبل زبان گشاده و بنهاده پیش او |
|
گردن ببندگی چو کبوتر مطوقی |
|
|
منصوروار در همه باغی شکوفه را |
|
بر دارها کشیده صبا بیاناالحقی |
|
|
گل شاهوار بر سر تخت زمردین |
|
سوسن ز پیش شاه در آورده بیرقی |
|
|
شاخ درخت سر به هوا برده چون علم |
|
زلف شکوفه بر علمش بسته سنجقی |
|
|
بر جویبار شکل شقایق ز روشنی |
|
همچون بر آب نقره ز بیجاده زورقی |
|
|
برگ گل از درخت چو غازی به سعی باد |
|
هر دم به گونهای زند از نو معلقی |
|
|
ترکان شهسوار برون مینهند رخ |
|
ما را که اسب نیست برانیم بیدقی |
|
|
هر جا که عاقلیست درین فصل مست شد |
|
هشیار تا به چند نشینی چو احمقی؟ |
|
|
خالی نشد ز جام می این هفته دست ما |
|
تا دست میرسید به درد مروقی |
|
|
کامی بران، که عمر سواریست تیزرو |
|
در زیر ران او چو شب و روز ابلقی |
|
|
حلق کدو بگیر و به غلغل در آورش |
|
دشمن بهل، که میزند از دور بقبقی |
|
|
بیسرو قامتی منشین بر کنار گل |
|
از من تو راست گوش کن این حال مطلقی |
|
|
فصل چنین و یار موافق غنیمتست |
|
وین گوی از میان نبرد جز موفقی |
|
|
دقیست این که بافتم از تار و پود شعر |
|
کو مدعی؟ که مینهد انگشت بر دقی |
|
|
بالله! که در تنور کلام از خمیر فضل |
|
نانی چنین نپخت ز معنی فرزدقی |
|
|
گیرم که اوحدی طمع از سیم و زر برید |
|
ای کاهلان، چه لاف زند کم ز صدقی؟ |
|