| | | | | | |
|
یار ز پیمان ما گر چه سری میکشد |
|
بار غمش را دلم بیجگری میکشد |
|
|
آن بر و آن دوش را هم به کنار آورم |
|
گر چه به ناز از برم دوش و بری میکشد |
|
|
گر چه دلیلیم نیست در شب تاریک هجر |
|
میروم این راه، کو هم به دری میکشد |
|
|
سینه سپر کرده خلق تیر غمش را و او |
|
دم بدم آن تیر هم بر سپری میکشد |
|
|
گرچه نداریم هیچ دل به سر کوی او |
|
از لب و از چشم مات خشک و تری میکشد |
|
|
تن چو خیالی شدست، زانکه به روزی چنین |
|
دل به خیال رخش دردسری میکشد |
|
|
بر دلم اندیشهاست ساکن و سنگین چو کوه |
|
کو به میانی چو موی چون کمری میکشد |
|
|
از خبر وصل او تا دل ما خوش کند |
|
باد ز هر گوشهای هم خبری میکشد |
|
|
جز غمش، ای اوحدی، بر دل و برجان منه |
|
محنت گیتی بهل، تا دگری میکشد |
|