اوحدی مراغهای (منطق العشاق یا ده نامه)/به نام آنکه ما را نام بخشید
به نام آنکه ما را نام بخشید | زبان را در فصاحت کام بخشید | |||||
به نور خود بر افروزندهی دل | به نار بیدلی سوزندهی دل | |||||
سر هر نامهای از نام او خوش | جهان جان ز عکس جام او هوش | |||||
درود از ما، سلام از حضرت او | دمادم بر رسول و عترت او | |||||
ابوالقاسم، که شد عالم طفیلش | فلک دهلیز چاوشان خیلش |