| | | | | | |
|
تو ای مهجور سر گردان، کدامی؟ |
|
کسی نامت نمیداند، چه نامی؟ |
|
|
چه مرغی وز کجایی؟ چیست حالت؟ |
|
که در دام بلا پیچید بالت |
|
|
چه مینالی ز دل با دل؟ چه کردی |
|
ز ره چون گم شدی، منزل چه کردی؟ |
|
|
ز خیل کیستی؟ راهت نه اینست |
|
از آن سو رو، که خرگاهت نه اینست |
|
|
سر خود گیر، کین گردن بلندست |
|
تو کوتاهی و سرو من بلندست |
|
|
منه پای دل اندر بند خوبان |
|
چه میگردی به گرد قند خوبان؟ |
|
|
ترا زین سرو باری برنیاید |
|
وزین در هیچ کاری برنیاید |
|
|
گرفتم خود به من پیوندی آخر |
|
چه طرف از لعل من بربندی آخر؟ |
|
|
مکن با زلف پستم ترکتازی |
|
که این هندوست، میرنجد به بازی |
|
|
به اشک آلوده کردی آستین را |
|
بسی زحمت کشیدی راستین را |
|
|
ترا خود هفتهای شد عشق ساقی |
|
هنوز از هفتهای شش روز باقی |
|
|
طمع در لعل شیرین چون نبندی؟ |
|
که فرهادی و خیلی کوه کندی |
|
|
تو پنداری ز دست غصه رستی |
|
که نام عاشقی بر خویش بستی |
|
|
به پای خود چه مییی درین دام؟ |
|
مکن زاری، بکن دندان ازین کام |
|
|
مرا نا دیده عشقت بر کجا بود؟ |
|
وگر دیدی نمیدار ترا سود |
|
|
در آتش نعلها بسیار دارم |
|
به افسون تو مشکل سر درآرم |
|
|
مپیچ اندر سر زلفم، که گازست |
|
ازو بگذر، که کار او درازست |
|
|
تو شب بیدار و من تا روز نایم |
|
شب از اندوه من تا روز دایم |
|