| | | | | | |
|
در آن ایام کز من دور شد بخت |
|
سراسر کار من بینور شد سخت |
|
|
مرا دولت ز خود پرتاب میکرد |
|
تنم پر تب، دلم پرتاب میکرد |
|
|
در ایام جوانی پیر گشته |
|
چو عنقا رفته، عزلت گیر گشته |
|
|
نه قوت را مجالی در مزاجم |
|
نه دانش را وقوفی درعلاجم |
|
|
تب ربعم به سال اندر کشیده |
|
وز آن پشتم چو دال اندر کشیده |
|
|
چه شبها اندرین معنی که گفتم! |
|
نه خوردم دست میداد و نه خفتم |
|
|
فلک بر من بدین سان دور میکرد |
|
چراغ دودهی علم وطهارت |
|
|
گرامی گوهر دریای شاهی |
|
گزیده میوهی باغ الهی |
|
|
وجیه دین و دولت شاه یوسف |
|
که دارد رتبت پنجاه یوسف |
|
|
نصیرالدین طوسی را نبیره |
|
که عقل از خلقت او گشته خیره |
|
|
به اصل ارباب دانش را خلف او |
|
نمودار بزرگان سلف او |
|
|
زمین را از شکوهش زیب و زینست |
|
سرور خلق و سر الوالدینست |
|
|
گر از آبای او محروم بودی |
|
« فهذالشبل من تلک الاسود» |
|
|
جهانداری، که مانندش به عالم |
|
نزاید دودهی اولاد آدم |
|
|
به پیروزی عزیز مصر بینش |
|
شکوه یوسفی اندر جبینش |
|
|
چنین فرخندهای، با آن مناقب |
|
میان انجمن چون نجم ثاقب |
|
|
ز من ده نامهای در خواست میکرد |
|
ز هر نوعی شفیعان راست میکرد |
|
|
نشسته با رفیقانی، که بودش |
|
ز ناگه التماسی رخ نمودش |
|
|
که ما چون همسران باهم نشینیم |
|
ز شعرت دفتری باید که بینیم |
|
|
کهن افسانها لختی ترش گشت |
|
سخن چون کهنه شد خواننده کش گشت |
|
|
درین فکرت نمیخواهیم رنجت |
|
برون کن رشتهی گوهر ز گنجت |
|
|
دل از ده نامهای کهنه سیرست |
|
بگو ده نامهای شیرین، که دیرست |
|
|
حدیثی تازه کن از سینهی نو |
|
سماطی در کش از لوزینهی او |
|
|
قلم در گفتهای دیگران کش |
|
ترا داریم، وقت دیگران خوش |
|
|
نموداری برون کن، تا بداند |
|
که: صاحب قدرتی، هر کس که خواند |
|
|
ز بهر نام خود ده نامهای ساز |
|
محبت را نبویی جامهای ساز |
|
|
سخن چون شد ازو یکسر شنیده |
|
اجابت کردم و گفتم: به دیده |
|
|
در آن عذری نیاوردم بر او |
|
چو دیدم سر دولت در سر او |
|
|
اساس گفتن ده نامه کردم |
|
اشارت سوی نوک خامه کردم |
|
|
به ذهنی تیره و طبعی فسرده |
|
دلی از محنت و اندوه مرده |
|
|
بگفتم در محبت چند نامه |
|
که از ذوقش به سر میگشت خامه |
|
|
به استظهار آن کو را چو خوانند |
|
بپوشند آن خطاهایی که دانند |
|
|
مگر عذرم بزرگان در پذیرند |
|
بزرگان خرده بر خردان نگیرند |
|
|
که گوید عیب او؟ خود گر بگوید |
|
کسی باید کزو بهتر بگوید |
|
|
ز بستان ضمیر این لالهای بود |
|
چو در تب گفته شد تبخالهای بود |
|