| | | | | | |
|
زهی! از جام مهرت مست گشته |
|
ز کوباکوب هجران پست گشته |
|
|
بسی در عشق گرم و سرد دیدی |
|
کنون بنشین، که آن خود کشیدی |
|
|
بگستر فرش و خلوت ساز جارا |
|
که عزم آن شبستانت ما را |
|
|
سحرگاهان دعای مستجابت |
|
به روی کار باز آورد آبت |
|
|
دلارامی که از دامت رمان بود |
|
تو گفتی: رام خواهد شد، همان بود |
|
|
هر آن حاجت که میخواهی برآری |
|
که رو در قبلهی اقبال داری |
|
|
به وصلم طلعتت فیروز گردد |
|
شب تاریک هجران روز گردد |
|
|
مخور اندوه، ازین پس شاد میباش |
|
ز بند هر غمی آزاد میباش |
|
|
دهانم را تو باشی میر ازین پس |
|
به بوسیدن مکن تقصیر ازین پس |
|
|
کنار و بوسه اول چیز باشد |
|
چو وقت آید دگرها نیز باشد |
|
|
دل من ترک وصل دیگران گفت |
|
تویی همدم، تویی مونس، تویی جفت |
|
|
رفیق من تو خواهی بود ازین پس |
|
مرا از مهر و کین آن و این بس |
|
|
دلم در جستجویت جویت گرم گشته |
|
چه جای دل؟ که سنگش نرم گشته |
|
|
از آن شوخی به راه آمد دل من |
|
به جانت نیک خواه آمد دل من |
|
|
چو باغ وصل را در برگشادی |
|
جهان اندر جهان عیشست و شادی |
|
|
ز رویم لاله و گل دسته میبند |
|
ز لعلم شکر اندر پسته میبند |
|
|
گهی با زلف پستم عشق میباز |
|
گهی میگوی در گوش دلم راز |
|
|
مشو نومید و از من سر مپیچان |
|
رخ از پیوند و یاری بر مپیچان |
|
|
بیا، کز وصل من کارت بر آید |
|
به باغ من گل از خارت بر آید |
|
|
دلت را مژدهای میده به شادی |
|
بگو او را دگر چون مژده دادی |
|