-۷-
بحث قرار داد :
۱ - از لحاظ وزن - آهنگ های محلی معمولا دارای وزن است گرچه درین دفتر نمونه‌ای از آهنگهای بی‌ضرب نیز نوشته شده است ولی اکثر نغمات محلی ضربی است و وزن آنها از لحاظ کندی و تندی مختلف است و برای اینکه نوازندگان بتوانند این ترانه‌ها را بهمان وزنی که خوانده میشود بنوازند در بالای هر آهنگ بوسیله اصطلاحاتی که در موسیقی معمول است حرکت هر نغمه با اعداد مترونوم[۱] نشان داده شده که برای نوازنده و خواننده تقلید حرکت اصلی کاملا از لحاظ وزن عملی باشد .
آهنگ های این دفتر یا بوزن ۲/۴ و یا اکثر بوزن ۶/۸است و اگر بندرت بعضی از آنها بصورت ۳/۴ و یا ۳/۸ نوشته شده از لحاظ راحتی نت‌خوانی بوده است و وگرنه تمام آهنگهای دو وزن اخیر را میتوان با حرکت ۶/۸ نیز نوشت. آنچه مسلم است وزن ۶/۸ معروف‌ترین اوزان موسیقی کشور ماست و چون تمام رقصها و رنگ‌های ایرانی با این حرکت است و حالت نشاط دارد بنابراین هر کدام ازین آهنگها را که کمی از حالت معمولی خود تندتر اجرا کنیم میتوان با آن رقصید. وزن ۲/۴ نیز که در بعضی از آنها بکار برده شده وزنی است طبیعی و ساده و آسان. بهر حال میتوان گفت که از لحاظ وزن اکثر این نغمات دو ضربی است زیرا میزان ترکیبی ۶/۸ هم از میزان ساده ۲/۴ گرفته شده است. بنابرین از جهت وزن باید گفت که آهنگهای محلی با همان اوزاعی است که بیشتر مطبوع طبع ما ایرانیان است و خواص موسیقی ضربی ما را خوب نشان میدهد و بهترین معرف موسیقی، وزون ایران است.
سکوت‌هائی که اغلب در آغاز جملات هست و برای نفس کشیدن (در موقع خواندن) یا برای نواختن سر ضرب بوسیله آلات ضربی از قبیل طبل یا تمبک بکار برده میشود نیز مانند موسیقی شهری ماست و این سکوت‌ها که اغلب در تصنیفها و رنگهائی که نواسازان ایرانی ترکیب میکنند پیدا میشود کاملا در موسیقی طبیعی و آهنگ های محلی نیز موجود است[۲] ساده‌ترین نمونهٔ این سکوت‌ها که در اغلب
