قيمت يك نمره يك قرآن و دهشاهی.
جمله معروف : « شرف المرء بالعلم والادب لا بالاصل والنسب » بعنوان شعار در پشت مجله بخط نسخ نوشته شده است.
در صفحه اول شماره اول سال اول شرحی بعنوان ( مقدمه ) بقلم مدير مجله ( مهدی مافي سعد الملك ) مذكور است که برای اطلاع از سبك مطالب و عبارات مجله عين آنرا نقل میکنیم: « بسمه تعالی شانه • قادر متعال انسان را پس از نه ماه حبس مظلم بدین شرط آزاد فرمود که در مدت اقامتش در عالم علم و ادب آموز د و از این راه شرافت خود را بر سایر مخلوقات ثابت سازد و برای تذکر پیغمبران بر انگیخت که زنك غفلت از خواطر ناس بزدایند و انسانی را بوظیفه و تعهد خود یا د آور شوند چنانکه رسول اکرم و خاتم مکرم میفرماید طلب العلم فريضة على كل مسلم و مسلمه . انسان بی علم به پشیزی نیرزد و در برابر عالم برخود بلرزد که گفته اند شرف المرء بالعلم والادب لا بالاصل والنسب ، فرزند آدم اگر مزین بزینت علم و ادب نباشد حیوانی است حیران و بدبختی است سرگردان در هیچ مجلس بار ندارد و در هیچ محفلی راه ؛ خار بوستان است و بار ،دوستان اگر کلید خزائن قارون بدست گیرد باز محتاج است لکن اگر آدمی اندام خود را بجامه علم و زیور اد ب بیاراید هر گز درویش نشود، عالم هرکجا رود قدر بیند و بصدر نشیند و جاهل لقمه چیند و سختی بیند. انسان بقوه علم فضای هوا را از مرغان سبك بال ستانده و در قعر در یا نهنگ از سطوتش درمانده است از آتش آب میگیرد و از آب آتش با این حال بحكم علم جبین ضراعت در آستان قدس الهی بخاك میساید و با دست ادب اشاره مینماید که هو الحي الذي لا يموت . ( مهدى مافى سعد الملك )
مجله ادبی چنانچه از اسمش پیداست مجله ایست ادبی ؛ علمی ، اخلاقی و تاریخی مندرجات آن نیز مطالبی از همین قبیل است . برای اطلاع بیشتری از علت انتشار و مندرجات مجله لازم است قسمتی را که در صفحه دوم شماره اول تحت عنوان ( مقصود ما ( يقلم مدیر مجله نوشته شده در اینجا نقل کنیم :
«مقصود ها»
« در این اوان بعلت کثرت اخبار و توجه بسیاست مملکت و علاج مرض و دفع غرض ؛ جراید محترمه پایتخت را مجال عطف نظر بجانب ادبیات وطن سعدی و مدفن فردوسی نیست و شهد الله که با شجاعتی تام در حفظ استقلال و نام میکوشند و از انصاف بعید است که در این اوقات گرانبها آن اوراق مفیده را بخود مشغول داریم، این نکته را باید اقرار نمود که قبل از ما همین مقصود را مجله علمی که بهمت جمعی از دانشمندان اشاعت می یافت شروع و با يكدنيا تاسف اليف شلش پریشان و هريك از دایره جمع بجایی رفتند ولكن بكت قبلى فهاج لى البكل بكاها وكان الفضل
