برگه:تاریخ جراید و مجلات ایران از محمد صدر هاشمی جلد اول.pdf/۳۱۸

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
حرف الف بعده الواو
اوقات ، اولین روزنامه ایرانی
 

نوشته است « عجالتا هفته دو شماره منتشر میشود . و تدریجا بنمرات آن افزوده خواهد شد .» در بالای اسم روزنامه ( اوقات ) آیه و اذا الصحف نشرت و در زیر آن اوقات بفرانسه چاپ شده است .

مترجم السلطنه شیخ بهائی

در روزنامه آینده ایران. شماره ۴۸ مینویسد : « مترجم السلطنه شيخ بهائی مدیر روزنامه اوقات طرفدار تشکیل کنگره مطبوعات ؛ صاحب معلومات كافيه در ادبیات و زبان عربی و مخصوصا زبان فرانسه مدت مدیدی است در نشر معارف و توسعه تعلیم و تربیت جدیت مینماید. روزنامه اوقات مانند يك مدرسه سیار مورد استفاده خوانندگان خود میباشد ۲۰ مدیر اوقات در دیماه ۱۳۲۰ شمسی در طهران وفات نمود و فرزندش بنام ( حیدر شیخ بهائی ( در روزنامه اطلاعات فوت او را اعلان کرد در این اعلان نوشته است که مرحوم مترجم السلطنه وصیت نموده که از تشکیل مجلس ترحیم و تشریفات معمولی خودداری نمایند ولذا مجلس فاتحه منعقد نمیگردد.

(۲۲۷) اولین روزنامه ایرانی

عنوان فوق اسم روزنامه بخصوصی نیست ولی چون اولین روز نامه که در ایران منتشر شده اسم بخصوصی نداشته و حتی تاریخ تاسیس و انحلال آن نیز معلوم نیست از اینجهت برای اینکه متوان اطلاعاتی را که در باره اولین نشر به زبان فارسی در دست میباشد تحت عنوانی ذکر کرد ما این عنوان را اختیار کرده و در تحت نام ( اولین روزنامه ایرانی ) بشرح زیر میپردازیم :

اولین روزنامه که در داخل کشور ایران انتشار یافته روزنامه‌ای بوده که در اواسط قرن سیزدهم قمری در تهران تاسیس یافته و نمونه از آن تحت عنوان ( روزنامه ایرانی ) در مجله انجمن آسیائی ( جلد پنجم سنه ۱۸۳۹ میلادی ) درج شده است و خلاصه آنچه از مجله مذکور راجع باین روزنامه معلوم میگردد اینست که در قرن سیزدهم یعنی در حدود سال ۱۲۵۳ قمری روزنامه مذکور بمدیری برزا صالح شیرازی در تهران تاسیس و طبع شده است .

این روزنامه در دو ورق بزرگ که در یکطرف آن با خط روشن و نزديك بهم چاپ و طرف دیگر سفید میمانده و مجموع سطور آن با عنوان مقالات ۲۱۷ سطر است . شماره که قسمتی از آن بطور نمونه در مجله آسیائی طبع شده این عنوان را دارد: « اخبار وقایع شهر محرم الحرام ۱۲۵۳ قمری در دار الخلافه طهران انطباع یافته » و بعد در تحت عنوان ( اخبار ممالك شرقيه ) وقايع طهران و ساير

–۳۱۸–