بنابراین با آن سوابقی که خود انگلیسها داشتند و با آن معاهدات که خود انگلیسها با ایران بسته بودند که در تمام آنها حق حاکمیت ایران بهرات و افغانستان تصریح شده بود، هنوز مرکب تعهدات کامران حاکم هرات بخود محمد شاه خشک نشده بود که باز حکمران هرات شروع بدسایس نموده و اسباب زحمت دولت ایران را در سیستان فراهم نمود و آنجا را تهدید کرد و این وظیفه دولت ایران بود که کامران و یارمحمدخان را تأدیب کند.[۱]
محمدشاه وسائل این لشکرکشی را فراهم نموده در ۱۹ ربیع‌الثانی سال ۱۲۵۳ از طهران حرکت نمود و در ۲۲ شعبان همان سال (مطابق با ۲۲ نوامبر ۱۸۳۷) باطراف شهر هرات رسید.
در راه دو واقعه رخ داد که لازم است بهردوی آنها اشاره شود؛ یکی تعیین شاهزاده ناصرالدین میرزا برای ملاقات امپراطور روس که بنا بود بایروان آمده اوچ کلیسا را تماشا نماید و در ضمن مایل بود پادشاه ایران را هم دیدن کرده باشد. چون شاه عازم هرات بود لذا فرزند خود ناصرالدین میرزا را که در این موقع هفت سال داشت معین نمود. شرح این ملاقات با تفصیل در کتاب ناسخ‌التواریخ جزء وقایع سال ۱۲۵۳ ضبط شده است.
واقعهٔ دوم اعزام میرزا حسین خان مقدم، آجودانباشی بسفارت اطریش، فرانسه و انگلستان بود و مقصود عمده از اعزام او همان سفارت انگلستان بوده که شرح بدرفتاری مکنایل وزیر مختار انگلیس را بسمع اولیای دولت انگلستان برساند (شرح رسالت او بعدها خواهد آمد.)
- ↑ قبل از اینکه شاه بهرات برسد کامران عده‌ای از ایرانی‌های مقیم هرات را که نسبت بایران وفادار بودند بقتل رسانیده و عده‌ای را هم که طرف سوءظن بودند از شهر اخراج نمود.
واتسون مینویسد:
«چون در شهر هرات توطئه بر علیه کامران وجود داشت او مجبور بود باین اقدامات متوسل شود. (صفحه ۲۹۰)
