که آب نیل در وقت طغیان به آن نمی‌رسد. آن پادشاه در این دره سدها ساخت به عرض چهل پنجاه ذرع و ارتفاع آنها را طوری قرار داد که آب نیل در منتها درجه ارتفاع خود در وقت طغیان به بالای آن نرسد. این سدها فضائی را که مساحت آن صد کیلومتر مربّع بود محدود می‌نمود و نوعی آب‌انبار می‌شد و از بزرگی صورت دریاچه داشت چنانکه مصری‌ها آن را دریاچه میر می‌نامیدند و یونانی‌ها آن را مُریس خواندند. خلاصه از رود نیل تا این دریاچه نهری ساخته بودند با آب‌بندها که عبارت از دربندهای آبی باشد و به واسطه آن نهر و آب‌بندها آب نیل را وارد آن دریاچه می‌کردند و نهر دیگر هم بود که با آن آب دریاچه را می‌کشیدند و هنگامی که طغیان نیل زیاده از حدّ لزوم می‌شد فاضل آب آن را به دریاچه مُریس می‌انداختند و وقتی که در مصر سفلی آب احتیاج داشتند نهر خروج آب دریاچه را باز می‌نمودند.
لابیرنَت در مشرق دریاچهٔ مذکور معبدی ساخته بودند به طول دویست متر و عرض صد و هفتاد متر و آن را لابیرنَت می‌خواندند یعنی معبد دم دریاچه. جلوخان معبد به طرف دریاچه واقع بود و آن را با سنگی ساخته بودند که از فرط سفیدی به مرمر مشتبه می‌گشت. چون شخص داخل معبد می‌شد بیشمار اطاق‌های کوچک تاریک می‌دید همه مربّع و سقف همه آنها یک تخته‌سنگ و تمام آنها به واسطه دالان‌های تنگ به هم راه داشت. از قرار مذکور عدد این اطاق‌ها سه‌هزار بوده و غریبی که در معبد ورود می‌نموده دیگر نمی‌توانسته است از آنجا بیرون آید مگر به هدایت یک نفر بلد.
