پس جسد را هفتاد روز در قلیا گذاشته چون آن را از قلیا بیرون آورند مایع را از شکم می‌کشند و آن آب امعا را هم که حل کرده با خود بیرون می‌آورد و از آنجا که قلیا گوشت‌ها را خورده از بدن جز پوست و استخوان چیزی نمی‌ماند و حنوط‌کننده جسد را به صاحب مرده پس می‌دهد بدون اینکه آن را با بند بپیچد.
حنوط درجهٔ سیّم حنوط فقراست و آن فقط اینست که مایعی در بدن تزریق می‌کنند و جسد را در قلیا می‌گذارند و نعش‌عا که به اقسام سه‌گانه حنوط شده در لغت مصری مومیا نام دارد و ما جسد مومیائی‌شده می‌گوییم و هر مقبره‌ای از قبرستان‌های مصر را که نبش کنند از آن اجساد مومی‌شده متعدّد یافت شود و سیّاحان چندین‌هزار از آنها به فرنگستان برده‌اند و در تمام موزه‌های بزرگ جسد مومی‌شده هست و موزهٔ لوور پاریس مجموعهٔ خوبی از آن درد و این نعش‌ها را در جعبه‌هایی پیچیده که منقّش به شکل مجسمه‌های اُزیریس است.
پرستش اموات مصری‌های قدیم را عقیده این بود که مثال مرده همان حوائج و خیالات آدم زنده را دارد و غذا و لباس و منزل می‌خواهد. فقرا به این قناعت می‌کردند که جسدهای مومی‌شدهٔ خود را زیر رمْل مدفون کنند امّا اغنیا برای آنها منزل ترتیب می‌دادند و آن را منزل ابدی می‌گفتند و این منزب مثل خانه یا اقلّاً مانند اطاقی بوده است.
