این برگ هم‌سنجی شده‌است.
قد
| حافظ خلوت‌نشین دوش بمیخانه شد | از سر پیمان برفت[۱] با سر پیمانه شد | |||||
و چون از شایبهٔ شبهت و غایلهٔ شهوت مصون و محروس بودند و دست تصرّف بیگانه بدامن عصمتشان نرسیده، و گوشهٔ طرّهٔ[۲] عفّتشان بسر انگشت خیانت کسی فرو نکشیده، و رخسارهٔ احوالشان از خجلت عار و ضجرت طعن در صون عصمت و حرز امانت محفوظ مانده چنانکه گفته‌اند:
| گر من آلوده دامنم چه عجب | همه عالم گواه عصمت اوست | |||||
لاجرم[۳] رواحل غزلهای جهانگیرش در ادنی مدّتی باقصای ترکستان و هندوستان رسیده، و قوافل سخنهای دلپذیرش در اقلّ زمانی باطراف و اکناف عراقین و آذربایجان کشیده، قَدْ هَبَّ هُبُوبَ الرِّیح[۴] و دَبَّ دَبِیبَ المَسیحِ[۵] بَلْ سَارَ مَسِیرَ الأَمْثَالِ وَ سَرَی سُرَ[ی] الخَیَالِ[۶]
- ↑ بعضی نسخ: گذشت،
- ↑ چنین است در حن و هندی، سایر نسخ: چادر،– طرّه بالضمّ کرانهٔ جامه که پرزه ندارد،
- ↑ از اواسط سطر ۵ در ص قا از کلمهٔ «گاه سرخوشان کوی محبّت را» چنانکه در همانجا نیز ببدان اشاره شد تا اینجا بکلّی از چهار نسخهٔ ملک و تقوی ۲ و باء و ی ساقط است و بعید نیستم تمام این جملهٔ طویل الحاقی باشد چه نوع مطالب آن و طرز انشاء آن و مخصوصاً عدم تقیّد تامّ آن بسجع با سایر قسمتهای این مقدّمه تا درجهٔ متفاوت بنظر میآید،– کلمهٔ «رواحل» بعد را فقط در نسخهٔ ی دارد و از سایر نسخ ساقط است،
- ↑ چنین است
- ↑
- ↑
یعنی تقریباً عین معنی «شور» در فقرهٔ بعد، و این کلمه تصحیح قیاسی است از خود ما، جمیع نسخ موجوده: «شعبها» با عین مهمله دارند و آن بدون شبهه تصحیف است،
