برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۲۶

کو

بعقیدهٔ اینجانب و بر حسب تجربهٔ شخصی او فقط علاجی که برای تهیّهٔ طبع نسبةً مصحّح متقنی ازین نوع متون یعنی کتبی مانند دیوان خواجه و مثنوی مولانا جلال الدّین رومی و آثار نظم و نثر سعدی و شاهنامهٔ فردوسی و امثال آنها که از قرنها باز مابین خواص و عوام اشتهار فوق‌العادهٔ پیدا کرده و مؤلّفین آنها در جمیع ادوار و اعصار محبوب‌القلوب کافّهٔ طبقات انام از عالم و جاهل و عارف و عامی و وضیع و شریف بوده‌اند و در نتیجهٔ همین نفوذ و انتشار فوق‌العادهٔ آنها مابین جمیع طبقات ناس از قدیم‌الأیّام تاکنون دائماً در معرض تصرّفات گوناگون نسّاخ و «اصلاحات» و «تصحیحات» قرّا قرار گرفته‌اند متصوّر است آنست که باید در صورت امکان نسخه یا نسخی معاصر خود مؤلّف و الّا حتّی‌المقدور چند نسخهٔ که از همه نسخ دیگر نزدیگتر بعصر مؤلّف باشد بدست آورد و سپس از روی همان نسخ منحصراً و بدون هیچ التفاتی بنسخ متأخّرهٔ اعصار بعد طبعی مکمّل و مصحّح با نهایت دقّت بعمل آورد و از عموم نسخ جدیده چشم پوشیده از آنها جز برای تأیید و ترجیح جانبی بر جانبی در مورد اختلافات بین نسخ قدیمه استفادهٔ ننمود، زیرا که اوّلاً اینگونه نسخ یعنی نسخی که معاصر یا قریب‌العصر با خود مؤلّف