این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۵۶
| جهانیان همه گر منع من کنند از عشق | من آن کنم که خداوندگار فرماید | |||||
| طمع ز فیض کرامت مبُر که خلق کریم | گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید | |||||
| مقیمِ حلقهٔ ذکر است دل بدان امّید | که حلقهٔ ز سر زلف یار بگشاید | |||||
| ترا که حسن خداداده هست و حجلهٔ بخت | چه حاجتست که مشّاطه‌ات بیاراید | |||||
| چمن خوشست و هوا دلکش است و می بیغش | کنون بجز دل خوش هیچ درنمی‌باید | |||||
| جمیله‌ایست عروس جهان ولی هش دار | که این مخدّره در عقد کس نمی‌آید | |||||
| بلابه گفتمش ای ماه‌رخ چه باشد اگر | بیک شکر ز تو دل‌خستهٔ بیاساید | |||||
| بخنده گفت که حافظ خدایرا مپسند | ||||||
| که بوسهٔ تو رُخ ماه را بیالاید | ||||||
| ۲۳۱ | گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید | گفتم که ماه من شو گفتا اگر بر آید | ۱۸۱ | |||
| گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز | گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید | |||||
| گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم | گفتا که شبروست او از راه دیگر آید | |||||
| گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد | گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید | |||||
| گفتم خوشا هوائی کز باد صبح خیزد | گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید | |||||
