و بآن ملحق کرده‌اند، در نهایت صحّت و ضبط و سادگی و خلّو از حشو و زواید و تصرّفات متأخّرین است و جزو طبقّه اوّل تحریر این مقدّمه آنرا باید قرار داد و لهذا ما نیز آنرا یکی از نسخ اساس تصحیح این مقدّمه قرار داده‌ایم و علاوه بر مقدّمه در سرتاسر کتاب نیز در بسیاری از مواضع بعضی اوراق اصلی افتاده بوده و بعدها بخطّ جدیدی نوشته بجای افتاده‌ها ملحق کرده‌اند،
پانزدهم نسخهٔ باء،– یعنی یکی از نسخ کتابخانهٔ ملّی طهران (در مقابل نسخهٔ «الف» یکی از نسخ دیگر متعلّق بهمان کتابخانه که بلافاصله بعد مذکور خواهد شد)، قسمت عمدهٔ این نسخه بخطّ قدیمیتری است شاید از خطوط قرن دهم یا یازدهم، و مابقی یعنی ۲۴ ورق از اوّل آن و ۲۴ ورق از آخر آن و بعضی اوراق متفرّقه از اواسط آن بخطّ کاتب جدید دیگری است موسوم بمحمّدعلی بن میرزا کریم بن میرزا محمّد افشار که در سنهٔ ۱۲۳۸ نوشته و باصل کتاب الحاق کرده‌اند، و مجموع کتاب بخطّ نستعلیق و بقطع ۲۲ × ۱۴ سانتیمتر است، این نسخه دارای مقدّمهٔ جامع دیوان است فقط و قصاید را ندارد، و اگر
چه این مقدّمه جزو آن قسمتی است از این نسخه که بخطّ جدید الحاقی نوشته شده
