«لییه بیگ» در همین باب میگوید: «انسانی که گوشت میخورد برای خوراک خودش یک سرزمین وسیعی لازم دارد خیلی وسیعتر که برای شیر و ببر لازم میباشد. یک ملت شکارچی که در یک سرزمین کوچک زندگانی میکند اهالی آن نمیتوانند زیاد بشوند.»
مسیو «لوژاند» از نقطهٔ نظر اقتصاد راجع بخوراک فرانسویان گفته: «ما خوراک خودمان را با حیوانات تقسیم مینمائیم و آنان ده‌یک آن را از شیر و گوشت و چربی خودشان بما رد میکنند وقتیکه بیک خوک شیر و سیب‌زمینی بدهند تا اینکه پروار بشود این ده روز خوراک ماست که برای یکروز معاوضه مینمائیم.»
نه‌تنها خوراکهای نباتی هیچگونه مواد سمی در بدن از خود باقی نمیگذارند بلکه زندگانی را بی‌آلایش کرده تهذیب اخلاق مینمایند و بیدادگری و اسارت حیوان و انسانرا برمیاندازند و ویرانی و بایری زمینها را مرمت میکنند. دیگر زمینهای حاصلخیز خراب نمیشود تا از آنها الکل و تریاک استعمال بنمایند.
درصورتیکه همهٔ جانوران در طبیعت یک خوراک خوشمزه باندازهٔ فراوان مییابند که بآسانی جزو بدن آنها میشود. انسان توانسته مسئلهٔ نگاهداری خود را دشوار بنماید بطوریکه او قسمت بزرگ زمان و هوش و جدیت و کار خود را صرف آماده کردن یک خوراک غریبی مینماید که لیاقت ندارد از نقطهٔ نظر علمی طبیعی باشد. همچنین با اجرا داشتن یکدسته احتیاجات مصنوعی احمقانه و کاملا بی‌فایده و از این خودش را بدبخت‌ترین جانوران
