این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
دیوان وحشی
غزلها
| بر گردنم ز تیغ تو سد بار منت است | زیرا که وارهاند ز سد درد سر مرا | |||||
| وحشی صفت ز عیب کسان دیده بسته‌ام | ||||||
| ای عیبجو برو که بس است این هنر مرا | ||||||
●
۱۸
| ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا | پیدا شده فتیلهٔ زخم نهان مرا | |||||
| تا زد بنام من غم او قرعهٔ جنون | شد پاره پاره قرعه‌صفت استخوان مرا | |||||
| عمری بسر سبوی حریفان کشیده‌ام | هرگز ندیده‌است کسی سر گران مرا | |||||
| از یک نفس بر آر ز من دود شمعسان | نبود اگر ببزم ، تو بند زبان مرا | |||||
| وحشی ببین که یار بعشرت‌سرا نشست | ||||||
| بیرون در گذاشت بحال سگان مرا | ||||||
●
۱۹
| خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را | سوخت عشق خانه‌سوز اول متاع خانه را | |||||
| خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است | قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را | |||||
| هر چه گویی آخری دارد بغیر از حرف عشق | کاینهمه گفتند و آخر نیست این افسانه را | |||||
| گرد ننشیند بطرف دامن آزادگان | گر براندازد فلک بنیاد این ویرانه را | |||||
| می ز رطل عشق خوردن کار هر بی‌ظرف نیست | ||||||
| وحشیی باید که بر لب[۱] گیرد این پیمانه را | ||||||
●
۲۰
| ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را | دادم از خاکستر گلخن صفا آیینه را | |||||
| پیش رندان حق‌شناسی در لباسی دیگر است | پر بما منمای زاهد خرقهٔ پشمینه را | |||||
- ↑ چ: کف.
۱۰
