این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
غزلها
دیوان وحشی
| گنج صبری[۱] بیش ازین در دل بقدر خویش بود | لشکر غم کرد غارت نقد این گنجینه را | |||||
| روز مردن درد دل بر خاک[۲] میسازم رقم | چون کنم کس نیست تا گویم غم دیرینه را | |||||
| گر بکشتن کین وحشی میرود از سینه‌ات | ||||||
| کرد خون خود بحل، بردار تیغ کینه را | ||||||
●
۲۱
| کس نزد هرگز در غمخانهٔ اهل وفا | گر بدو گویند بر در کیست گوید آشنا | |||||
| چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن | بعد عمری کامدی بنشین زمانی پیش ما | |||||
| چون نمیآید بساحل غرقهٔ دریای عشق | میزند بیهوده از بهر چه چندین دست و پا | |||||
| گفته‌ای هر جا که می‌بینم فلان را میکشم | خوش نویدی داده‌ای اما نمی‌آری بجا | |||||
| چهره خاک آلود وحشی میرسد چون گردباد[۳] | ||||||
| از کجا می‌آید این دیوانهٔ سر در هوا | ||||||
●
۲۲
| سد حیف از محبت بیش از قیاس ما | با بیوفای حقّ وفا ناشناس ما | |||||
| بودی براه سیل بسی به که راه او | طرح بنای عشق محبت[۴] اساس ما | |||||
| عیبش کنند ناگه و باشد بجای خویش | گو دور دار اطلس خویش از پلاس ما | |||||
| ما را بدست رشک مده خود بکش[۵] بجور | اینست از مروت تو التماس ما | |||||
| کفران نعمتش سبب قطع وصل شد | زینش بتر[۶] سزاست دل ناسپاس ما | |||||
| ترسم که نایدش بنظر بند پاره نیز | دارد اگر نگاه تو زینگونه پاس ما | |||||
| وحشی ازین عزا بدر آییم، تا بکی | ||||||
| باشد کهن پلاس[۷] مصیبت لباس ما | ||||||
●
۱۱
