| | | | | | |
| |
گر ولی زهری خورد نوشی شود |
|
ور خورد طالب سیه‌هوشی شود |
|
| |
رب هب لی از سلیمان آمدست |
|
که مده غیر مرا این ملک دست |
|
| |
تو مکن با غیر من این لطف و جود |
|
این حسد را ماند اما آن نبود |
|
| |
نکته‌ی لا ینبغی می‌خوان بجان |
|
سر من بعدی ز بخل او مدان |
|
| |
بلک اندر ملک دید او صد خطر |
|
موبمو ملک جهان بد بیم سر |
|
| |
بیم سر با بیم سر با بیم دین |
|
امتحانی نیست ما را مثل این |
|
| |
پس سلیمان همتی باید که او |
|
بگذرد زین صد هزاران رنگ و بو |
|
| |
با چنان قوت که او را بود هم |
|
موج آن ملکش فرو می‌بست دم |
|
| |
چون برو بنشست زین اندوه گرد |
|
بر همه شاهان عالم رحم کرد |
|
| |
شد شفیع و گفت این ملک و لوا |
|
با کمالی ده که دادی مر مرا |
|
| |
هرکه را بدهی و بکنی آن کرم |
|
او سلیمانست وانکس هم منم |
|
| |
او نباشد بعدی او باشد معی |
|
خود معی چه بود منم بی‌مدعی |
|
