| | | | | | |
|
گفت زن صدق آن بود کز بود خویش |
|
پاک برخیزی تو از مجهود خویش |
|
|
آب بارانست ما را در سبو |
|
ملکت و سرمایه و اسباب تو |
|
|
این سبوی آب را بردار و رو |
|
هدیه ساز و پیش شاهنشاه شو |
|
|
گو که ما را غیر این اسباب نیست |
|
در مفازه هیچ به زین آب نیست |
|
|
گر خزینهش پر متاع فاخرست |
|
این چنین آبش نباشد نادرست |
|
|
چیست آن کوزه تن محصور ما |
|
اندرو آب حواس شور ما |
|
|
ای خداوند این خم و کوزهی مرا |
|
در پذیر از فضل الله اشتری |
|
|
کوزهای با پنج لولهی پنج حس |
|
پاک دار این آب را از هر نجس |
|
|
تا شود زین کوزه منفذ سوی بحر |
|
تا بگیرد کوزهی من خوی بحر |
|
|
تا چو هدیه پیش سلطانش بری |
|
پاک بیند باشدش شه مشتری |
|
|
بینهایت گردد آبش بعد از آن |
|
پر شود از کوزهی من صد جهان |
|
|
لولهها بر بند و پر دارش ز خم |
|
گفت غضوا عن هوا ابصارکم |
|
|
ریش او پر باد کین هدیه کراست |
|
لایق چون او شهی اینست راست |
|
|
زن نمیدانست کانجا برگذر |
|
هست جاری دجلهای همچون شکر |
|
|
در میان شهر چون دریا روان |
|
پر ز کشتیها و شست ماهیان |
|
|
رو بر سلطان و کار و بار بین |
|
حس تجری تحتها الانهار بین |
|
|
این چنین حسها و ادراکات ما |
|
قطرهای باشد در آن نهر صفا |
|